The final chapter
We zijn inmiddels alweer ruim een weekje terug in Nederland, maar we hadden twee weken geleden vanuit basecamp nog beloofd een gedetailleerder verslag van de laatste barre dagen richting de top te posten, vergezeld van het nodige beeldmateriaal. Om met dat laatste te beginnen, bij deze de foto van Timo en Jeffrey op de top van de Aconcagua (6962 meter) op 25 december 2010 rond 14:40 uur:
Dinsdag 21 december
Vandaag begon de tocht naar boven dan voor het ‘eggie’. 2 dagen geleden zijn we in het kader van de acclimatisatie al een keer naar kamp 1 op 4900 meter gelopen, maar hoefden toen slechts een kleine rugzak met wat water en een kilootje of 5 proviand mee naar boven te sjouwen. Nu moest iedereen z’n volledige inboedel voor deze laatste dagen richting de top meedragen (+/- 20kg). Waar we hadden verwacht dat de moeilijkheid vooral zou liggen in het gewicht van al deze spulletjes, lag de bottleneck uiteindelijk in het volume van onze rugzakken; het was iedere keer bij het inpakken van de tas weer spannend of we alles er wel in konden krijgen. Dus, tip voor iedereen die toevallig ook een tochtje naar 7000 meter in de Andes gepland heeft staan: een rugtas van 75/80 liter is geen overbodige luxe!
Ander verschilletje met de acclimatisatietocht van een paar dagen eerder was dat we nu alvast op onze hoogst comfortabele (gehuurde) plastic schoenen mochten lopen. In de voorbereiding waren we er eigenlijk vanuit gegaan dat we deze lompe klompen alleen op ‘summit day’ zouden hoeven dragen en de dagen die hieraan vooraf gingen nog gewoon op onze hippe hiking boots konden lopen. De gidsen waren echter van mening dat we in dat geval overbodige ballast aan het meesjouwen waren (een paar extra, hele zware schoenen) en raadden ons ten zeerste aan de gewone boots in basecamp achter te laten. Zo gezegd, zo gedaan, maar binnen 2 uur had Jeffrey het al voor elkaar beide hakken tot op het bot kapot geschuurd te hebben. Iets wat het loopgenot, ondanks vernuftige duct-tape afplak constructies, er de daarop volgende dagen niet beter op maakte.
Na zo’n 3,5 uur lopen kwamen we aan in kamp 1. Snel de tenten opgezet en daarna lekker chillen in de warme slaapzak. We waren prima op tijd, want nog geen uur later begon het te sneeuwen. Onze gele tentjes werden langzaam wit. Weinig reden dus om nog naar buiten te gaan die avond; bijtijds slapen en opladen voor de tocht naar kamp 2 de volgende dag.
Woensdag 22 december
Vandaag stond kamp 2, ofwel ‘Nido de Cóndores’ op het programma. In de voorafgaande dagen hadden de gidsen ons verteld dat het aantal afvallers tijdens deze hike, na ‘summit day’ gemiddeld het hoogst was. Ofwel, als je de klim naar kamp 2 zou halen, was de kans dat je kamp 3 niet zou halen en dus niet aan de daadwerkelijk top-poging kon beginnen nihil. Leuk om in ’t achterhoofd te houden, maar feitelijk veranderde dit weinig aan de situatie natuurlijk. Na het ontbijtje de tenten inpakken, alle ‘shit-bags’ verzamelen (ja, de parkrangers hadden liever niet dat #2 in de ‘vrije natuur’ werd gedaan, dus diende dit in een vuilniszak te gebeuren), de rugzak op en simpelweg in een slakkentempo achter de gids aan omhoog. De tocht naar kamp 2 was steiler en langer dan die van de dag ervoor, maar buiten de bonkende koppijn (Jeffrey) en de in het algemeen steeds merkbaarder wordende impact van de hoogte, stelde het lopen op zich nog steeds weinig voor. Wat dat betreft wierp onze voorbereiding zijn vruchten al wel af. De factoren die we niet hebben kunnen trainen, kregen alleen wel steeds meer de overhand.
Na 5 uur klimmen bereikten we kamp 2 op 5380 meter. Gelegen op een groot plateau met een fantastische view over de omliggende bergen (waar we inmiddels al bijna allemaal boven zaten) en eindelijk zicht op de top van de Aconcagua (deze keer van de noord-kant). Na het opzetten van de tenten en het vaste middag/avond ritueel (een paar koppen thee met koekjes, relaxen/slapen en vervolgens avondeten) heeft Jeffrey met onze Frans/Engelse maat Thomas nog even een half uurtje mooie platen van de zonsonderdag staan schieten. Fantastische kleuren en bij helder, onbewolkt weer kon je vanuit dit kamp zelfs de zon onder zien gaan in de zee zo’n 150km verderop.
Donderdag 23 december
Na al ongeveer een week lang niet goed geslapen te hebben, continue hoofdpijn en vermoeidheid door de hoogte, was de eerste nacht in kamp 2 wat nachtrust betreft wel het dieptepunt van de expeditie. Gelukkig hadden de gidsen op basis van de weersvoorspellingen besloten de ‘summit day’ 1 dag uit te stellen. 1 dag na de geplande toppoging zou het zo goed als windstil zijn; iets wat slechts 1 keer in de 100 dagen voorkomt, dus een unieke kans die we niet konden laten schieten. Er werd een extra rustdag in kamp 2 ingelast. Voor iedereen die zich goed voelde een kleine deceptie omdat het bereiken van de top nog 1 dag langer werd uitgesteld, voor de rest een gelegenheid om weer goed op krachten te komen en beter te wennen aan de hoogte. Om de acclimatisatie te bevorderen werd er deze dag een hike van zo’n anderhalve uur gepland. Iain voelde zich (uiteraard) prima en ging vol enthousiasme mee. Voor Jeffrey was het beter zijn opgengeschuurde hakken een dagje rust te geven en ook Timo liet verstek gaan om bij te komen en uit te rusten. Het was deze dag koud en er stond een stevig briesje met windstoten tot 50km/u. Een mooie dag om bij te slapen en te hopen op beter weer voor de volgende dagen.
Vrijdag 24 december
Ondanks de harde wind hebben we afgelopen nacht (relatief) goed geslapen, dus we zijn helemaal klaar voor de tocht naar kamp 3 (Colera)! We moeten zo’n 600 meter omhoog, maar de route is een stuk korter (en dus steiler) dan die naar kamp 2. Iedere meter die we hoger komen, worden de effecten van de hoogte meer merkbaar: allemaal hebben we inmiddels last van een verminderde eetlust (hoewel je juist veel meer energie verbruikt en dus eigenlijk meer voedsel nodig hebt), onze rusthartslag ligt inmiddels tussen de 90 en 100 en het zuurstofgehalte in ons bloed nog maar tussen de 70 en 80%. Alles wat je doet, doe je dus automatisch een stuk trager dan normaal: lopen, de tent opzetten, eten, drinken etc. Net iets voor we ons kamp 3 op 6000 meter bereiken, passeren we ‘kamp Berlin’. In het verleden scheen dit het voornaamste ‘laatste kamp voor de top’ te zijn geweest, maar tegenwoordig ligt het er vrij verlaten bij en zetten de meeste mensen hun tent op in het gunstiger en hoger gelegen kamp Colera.
Aan het eind van de middag komen we aan in kamp Colera; een plateau dat alleen als de wind gunstig staat wordt beschut door een grote gele opstaande rots. Het was zaak dat we snel de tent opzetten en bijtijds in onze slaapzak kropen. Morgen was immers ‘summit day’ en de planning was om exact om 5.30 uur ’s ochtends te vertrekken. Voor zover slapen uberhaupt mogelijk was op deze hoogte (we zaten al hoger dan de top van de Kilimanjaro!), hadden we dus een korte nacht voor de boeg.
Na het eten hebben we, tijdens het inpakken van onze tassen voor de toppoging de volgende dag, nog even luidkeels alle Nederlandstalige kerstliedjes die we kenden voor onze Franse vrinden gezongen (het was immers kerstavond). We kwamen niet veel verder dan ‘O denneboom’ en voelden ons genoodzaakt ons repertoir aan te vullen met ‘Zie ginds komt de stoomboot’ en ‘Hoor de wind waait door de bomen’. Wisten zij veel.
Zaterdag 25 december
Na een onrustige nacht (veel wakker, weinig slapen) werden we rond 4.00 uur toch redelijk fit en opgeladen gewekt. Ik (Jeffrey) ervoer hetzelfde gevoel als op de ‘summit day’ van de Kilimanjaro: de overdosis adrenaline in m’n lijf had alle kloppende hamertjes in m’n hoofd verdreven en ik voelde me ondanks de hoogte beter dan ik me de afgelopen week had gevoeld. We hadden anderhalf uur de tijd om te ontbijten, onze laatste spulletjes te verzamelen en ons te kleden op de koude tocht (vooral het eerste uur voordat de zon opkwam).
De dag was globaal opgedeeld in 3 fasen: De tocht naar Independencia (een shelter op zo’n 6400 meter), de oversteek van de Traverse (een smal en op het eind steil paadje langs een diepe afgrond tot ongeveer 6600 meter) en tot slot het beklimmen van de Canaleta (een steile helling van losse rotsen en ijs die uitkomt op de top). Na iedere fase zou worden gekeken hoe iedereen ervoor stond en op basis daarvan mocht je dan verder of werd je door 1 van de gidsen teruggebracht naar kamp 3.
Nog in het donker vertrokken we richting Independencia. Het was een heldere nacht met bijna volle maan; onze koplampen waren dus niet echt nodig. Ook kwam al vrij snel de zon op; een verademing, want met ieder zonnestraaltje leek het een paar graden warmer te worden. We liepen uiteraard erg rustig, maar dit eerste gedeelte verliep vlotjes en soepel. Voor we het door hadden kwamen we aan in Independencia, waar een korte pauze werd ingelast. Timo en Jeffrey voelden zich goed. Iain voelde voor het eerst van de hele expeditie meer druk/pijn in z’n hoofd dan de rest van het team en gaf ook aan een beetje duizelig te zijn. We gingen ervan uit dat het door vermoeidheid kwam en dat een paar minuutjes rust wonderen zou doen.
Na de pauze moesten we nog 1 flinke rotspartij trotseren voordat we het begin van de Traverse bereikten. Iain voelde zich helaas steeds slechter en besloot het in overleg met Timo nog 100 meter te proberen _zonder_ iPod op; misschien werden de duizeligheid en het dubbel zien veroorzaakt door de enorm rustgevende muziek van Sabaton; moeilijk voor te stellen, maar het zou zomaar kunnen natuurlijk. Helaas, na 50 meter was er geen verbetering en Iain besloot om te keren; in deze staat over de smalle Traverse lopen was compleet onverantwoord en steken in zijn voorhoofd gaven aan dat er waarschijnlijk meer aan de hand was dan de alom bekende kloppende hoogteziekte-hoofdpijn waar bijvoorbeeld Jeffrey al anderhalve week last van had gehad.
Iain werd door Javier teruggebracht naar kamp 3 en Timo en Jeffrey vervolgden hun weg over de Traverse. Het eerste stuk was makkelijk en hield weinig meer in dan netjes achter elkaar aanlopen en gewoon op het paadje blijven. Halverwege ging het pad ineens een stuk steiler omhoog en moesten de crampons onder de schoenen om over het ijs te kunnen lopen. Op zich hartstikke leuk en natuurlijk nuttig die crampons, maar bij Jeffrey sloten ze niet lekker aan, waardoor ze die dag zeker 5 keer ineens los onder z’n schoenen hingen. Iets waar je qua stabiliteit en veiligheid op het ijs al niet heel blij van wordt, maar wat zeker op die hoogte ook de nodige frustratie en energieverspilling opleverde om ze weer goed te krijgen. Maar goed, we mochten niet klagen. Het weer was briljant en, zoals voorspeld, stond er zo goed als geen wind.
Bovenaan de Traverse werd een iets langere pauze ingelast. Even bijkomen en mentaal voorbereiden op de Canaleta waarvan we inmiddels aan de voet stonden. Tijdens deze pauze kregen we nog een kop thee aangeboden van een Koreaan die in 2010 al 6 van de ‘7 summits’ had beklommen en op dezelfde dag als wij de top van de Aconcagua hoopte te bereiken om de 7 compleet te maken. Van onze groep was inmiddels nog 7 van de totaal 12 man over. Van een deel hadden we niet eens meegekregen dat ze waren omgekeerd; je bent toch redelijk met je eigen ‘strijd’ bezig. Aan de voet van de Canaleta besloot Betrand, een 60 jarige Fransman, als laatste ook om te keren. Hij had de energie niet meer dit laatste, zwaarste stuk te beklimmen (en daarna ook weer veilig naar beneden te komen). Toen waren er dus nog maar 6.
De Canaleta bestond voornamelijk uit losse rotsblokken waardoor het waarschijnlijk 3 stappen omhoog lopen en weer 2 naar beneden glijden zou worden. In het begin was er gelukkig de mogelijkheid via de zijkant een stuk met de crampons over een gletsjer/stuk ijs te lopen. Dat werkte briljant. Wel zaten we inmiddels zo hoog en was er zo weinig zuurstof (naar het schijnt zo’n 40% van wat we op zeeniveau gewend zijn) dat we met grote regelmaat even moesten chillen. Tijdens deze laatste 300 meter richting de top moesten de crampons regelmatig aan en weer uit. Bij Jeffrey dit aantal x2, doordat ze steeds losschoten. Zo ook ongeveer 50 meter voor de top.
Gonzalo, de hoofdgids, gaf aan dat hij met de rest van de groep vast door zou lopen naar de top en me met een paar minuutjes wel boven zou zien. Na weer een paar minuten met m’n crampons te hebben gevogeld, vervolgde ik m’n weg omhoog, waar ik zo’n 10 meter onder de top Gonzalo boven zag staan bellen met het basecamp om door te geven dat onze groep de top had gehaald. Hij gaf met een handgebaar aan dat het laatste stukje van de route naar de top zich om de hoek bevond en dus liep ik snel het hoekje om. Daar zag ik een paar meter verderop een klein stenen plateau. Om dat plateau te bereiken hoefde ik alleen maar over een afgrond van pak ‘m beet 1000 meter diep en onder een net iets overhellende rots heen te kruipen. Het leek me ietwat avontuurlijk, maar goed, de rest stond ook al op de top, dus wie was ik om in dit stadium af te haken. Eenmaal op het plateau aangekomen bleek deze weg in ieder geval nergens op uit te komen. Toen ik eens achterom keek naar de afgrond waar ik mezelf zojuist overheen gemanoeuvreerd had, was het vrij snel duidelijk dat ik daar niet nog een keer overheen ging kruipen...
Half versufd door de hoogte (je hersenen werken niet zo best en snel meer met weinig zuurstof, dat bleek wel) kwam langzaam de realisatie dat ik echt verkeerd zat en op 6952 meter hoogte dus geen kant meer op kon. Al snel kwam Gonzalo naar beneden, benieuwd naar waar ik bleef. Zodra hij me op het afgesloten plateau zag zitten, flipte hij finaal de pan uit en maakte zich duidelijk zorgen hoe hij me daar in godsnaam weer vandaan moest krijgen. Hij haalde Paco, een doorgewinterde berggeit uit Spanje, erbij om een ‘reddingsactie’ op touw te zetten. Paco klauterde mijn kant op en hielp me overtollige ballast vast Gonzalo’s kant op te krijgen (crampons, loopstokken, tas). Gonzalo had inmiddels een mooie touwconstructie geknutseld waardoor ik enigszins verantwoord de oversteek naar het veilige gedeelte van de berg weer kon maken. Blij dat ik het avontuur had overleefd, hoefde ik nog welgeteld drie rotsjes op te klauteren waarna ik ongeveer een kwartiertje later dan de rest van de groep de top bereikte.
Het uitzicht op 6962 meter was briljant; we hadden zo goed als onbeperkt zicht in alle richtingen. Er stond praktisch geen wind en het zonnetje scheen volop waardoor zelfs de temperatuur soort van behagelijk was. Waren we op voorhand ontelbare keren door de gidsen gewaarschuwd dat we tijdens ‘summit day’ in verband met bevriezingsgevaar onder geen enkele voorwaarde onze handschoenen uit mochten doen... Het kon gewoon! We hebben al met al bijna een uur op de top, een plateau ter grootte van een half voetbalveldje, doorgebracht. Talloze foto’s gemaakt met de indrukwekkend south face op de achtergrond, maar vooral genoten van het fantastische uitzicht over de toppen van de omliggende bergen. Wat een geluk met het weer!
De weg naar beneden ging een stukje minder soepel dan de weg omhoog; vooral bij mij (Jeffrey). Het avontuurtje net voor de top, het gekloot met de crampons en het bij iedere stap verder kapot schuren van m’n hakken tegen de binnenkant van de plastic boots hadden naast alle factoren die natuurlijk voor iedereen meespeelden hun tol geeist: m’n lijf was echt volledig leeg. Alle kracht was uit m’n benen waardoor ik regelmatig door m’n knieen zakte, de stabiliteit was uit m’n heupen verdwenen, waardoor het bijzonder lastig was om recht te lopen, enfin, de weg terug naar kamp 3 werd nog een heel avontuur. Waar de rest van de groep net voor het avondeten weer in kamp Colera was aangekomen, kwam ik rond rond 10 uur ’s avonds onder begeleiding van gidsen Gonzalo en Cefer aangestrompeld. Volledig kapot, maar ergens diep van binnen toch een beetje trots; de 3/4 jaar training was niet voor niets geweest, we hadden het gehaald! Net voor we onze slaapzak indoken wist Gonzalo nog te vertellen dat Iain veilig met een drager was afgedaald naar basecamp; dat was dus ook goed nieuws! Voor op een hoogte van 6000 meter hebben we die nacht vervolgens briljant geslapen.
Zondag 26 december
Jammer dat je lijf onder die omstandigheden alleen niet echt rap hersteld, dus de volgende ochtend waren we nog alles behalve topfit. Vandaag stond het afdalen naar basecamp op het programma. Superrelaxed, terug naar 4300 meter; zuurstof!! Voor we vertrokken vertelde Gonzalo ons nog dat er bij Iain een hersenoedeem was geconstateerd en hij de vorige dag gelijk met de helicopter helemaal was afgedaald en inmiddels dus niet meer in basecamp, maar in Mendoza vertoefde. Dat was even schrikken, maar goed te horen dat het inmiddels wel weer goed met ‘m ging.
De vorige dag zat duidelijk nog in de beentjes, maar halverwege de middag kwamen we zonder enorme problemen onderweg weer aan in Plaza de Mulas. We hebben tijdens de afdaling een paar keer achterom gekeken naar de top waar we de vorige dag bovenop hadden gestaan; vandaag was deze grotendeels in (sneeuw)wolken gehuld. Weer realiseerden we ons dat we echt geluk hebben gehad; helemaal toen we de volgende dag het bericht te horen kregen dat er 2e kerstdag een Amerikaan door uitputting en onderkoeling op de top was overleden... Eén dag nadat wij er in alle rust een uur hadden rondgelopen... Bizar...
In basecamp hebben we Iain gebeld en een berichtje op dit blog gepost dat wij ook weer veilig waren afgedaald. Iain maakte het goed en vermaakte zich inmiddels prima in Mendoza. Over 2 dagen zouden wij ook weer beneden staan en weer lekker in een gewoon bed kunnen slapen en, belangrijker nog, eindelijk weer eens kunnen douchen!
Tijdens het ‘feestmaal’ in basecamp die avond werden de flessen champagne opengetrokken en konden wij ons ook (eindelijk) tegoed doen aan de Argentijnse wijn, die we tijdens de tocht naar boven netjes voor onze Franse vrienden hadden laten staan. Die nacht hebben we weer prima geslapen.
Maandag 27 december
Vandaag hadden we de tocht naar Confluencia voor de boeg; waar we voor de laatste keer in een tent zouden slapen alvorens weer van een lekker hotelbed te kunnen genieten! Jeffrey stond die ochtend op met ‘blurry’ vlekken in 1 oog en een licht duizelig gevoel. Een bezoekje aan de dokter in het kamp leerde dat de vlekken een lichte vorm van sneeuwblindheid waren (crappy zonnebril) en de duizeligheid kwam nog steeds door de brakheid. Dus wederom veel drinken, veel eten, niet piepen en gewoon snel afdalen!
Van basecamp naar Confluencia was ongeveer 20km lopen. Grotendeels door de eindeloze Horcones vallei, maar een gezellig muziekje en het idee dat je met iedere meter naar beneden meer zuurstof binnenkreeg deden wonderen. Ook namen de ezeltjes weer een deel van onze bagage mee naar beneden wat het gewicht van onze rugzak zeker ten goede kwam 
In Confluencia heeft gids Cefer ons tot in de late uurtjes nog geprobeerd het in Argetinië mateloos populaire kaartspelletje Truco (een soort poker, maar dan heel anders) uit te leggen, maar we waren nog steeds behoorlijk brak, dus dat ging ‘m niet worden...
Dinsdag 28 december
De volgende ochtend kwamen we na 3 uurtjes wandelen weer aan bij de entree van het park. Onze bagage lag klaar in het hotel in Penitentes, dus hier nog een korte tussenstop en vervolgens snel op weg naar Mendoza. Na alle maaltijden op de berg met (te) goed doorbakken stukken vlees, waren we ons de afgelopen dagen al volop aan het verlekkeren op weer zo’n fantastische Argentijnse steak! Mendoza was eigenlijk nog te ver rijden, dus halverwege de rit hebben we bij een wegrestaurant schaamteloos >1/2 kilo prima vlees vergezeld van een liter Cola de man weg zitten stouwen. Een mooi land dat Argentinië
Halverwege de middag arriveerde de bus bij ons hotel in Mendoza, waar Iain ons met een glas wijn in de hand stond op te wachten. Snel douchen, bijslapen en nog 3 dagen volop genieten van het Argentijnse (uitgaans)leven!
Back in Mendoza
Na 2 dagen heerlijk brak met een te zware rugzak naar beneden wandelen, zijn de smurfen zojuist weer herenigd in Mendoza. Iain is weer tip top in orde en heeft voor ons alledrie een aparte kamer geregeld Zo direct eindelijk na 2 weken tijd weer onder de douche, fantastisch!!
Vanavond het officiële 'afscheidsdiner' hier in Mendoza (de meeste Fransen van de groep gaan morgen weer naar huis) en dan nog een paar dagen los hier (we mogen weer aan het bier!!!).
Onderstaand nog een fotootje van hoe je baard eruit ziet na 2 weken op de berg Goed oud & nieuw alvast; de rest van de sterke verhalen volgen als we weer in NL zijn!
Jeffrey en Timo veilig terug
en belangrijker ook: WE MADE IT!!!
We zitten inmiddels na 2 extreem zware dagen weer in het basecamp aan luxeproducten als cola en vers fruit. Het was een redelijk hels karwei om weer af te dalen, aangezien de focus voornamelijk op omhoog lag.
We zullen binnenkort een gedetaileerder verslag plaatsen, hopelijk ook met wat beeldmateriaal. Het zal nog zeker 2 dagen duren voor we weer in de bewoonde wereld zijn, later meer.
Voor jeff en timo/update ziekenhuis
Hoop dat jullie dit lezen. Ik mocht in de heli maar weinig mee. Heb alleen (kleine) rugzak, geld, paspoort ed mee. In penitentes de zwarte overtas meegenomen.
In de eettent liggen al mijn andere spullen. Kunnen mooi met de ezels mee. Ik weet niet of we in penitentes meer dan 1 tas hadden.
Hoop jullie morgenavond te zien. Trots op jullie en ook een beetje op mezelf.
Net terug uit ziekenhuis en alles waarschijnlijk weer ok.
Bah
Ok, snelle update want ik ben er best wel een beetje ziek van. Laatste nieuws:
Allen: veilig van basecamp naar kamp 3 gekomen en na een extra dag voor het weer op 25-12 aan de topklim begonnen.
Iain: na een perfecte route naar 25-12 toe (vrijwel geen verschijnselen van hoogte en topfit) op 6470 meter duizilig en dubbel zien. Snel naar beneden en in basecamp waarschijnlijk hersenoedeem gecobstateerd. Met heli/bus/taxi naar mendoza. Na goede nachtrust geen verschijnselen meer. Nu in ziekenhuis voor check.
Jeffrey: na behoorlijk slechte dagen in kamp 1,2 en 3 (heel veel hoofdpijn),vrij fit aan de toppoging begonnen.
Timo: na slechte dagen in basecamp steeds sterker richting 25-12x
Laatste wat ik hoorde was dat ze heel dicht bij de top waren. Later ook nog gehoord dat een aantal de top hebben gehaald. Vandaag komen ze terug in basecamp en morgen 27-12 heel laat local time terug in mendoza.
3 dagen basecamp
We hebben er inmiddels 3 dagen basecamp op zitten. De dagen bestaan voornamelijk uit chillen, veel water drinken (+5 liter) en minimaal evenveel keer pissen. Lekker aan het eten. De een wat meer dan de ander. We hebben weinig contact met de groep. Behalve met onze frans-engelse vriend Thomas.
Timo is verscheidene keren naar de dokter geweest. Hij drinkt nog steeds te weinig, maar zijn longen zijn goed, dus behalve het feit dat hij het moeilijk gaat krijgen geen gevaar. Iain en Jeffrey´s zuurstofgehalte zijn inmiddels weer/nog prima op niveau.
We zijn gisteren naar kamp 1 (4900m) gelopen in 3,5 uur. Was een best pittig stukje omhoog maar voor ons bikkels nog steeds een ¨walk in the park¨ . Naar beneden was dus ook een mooie tour. We zijn daar niet zo heel goed in. Jeff en Iain hebben dat echter opgelost door goed onze kikkerbillenvretende vrienden te kopieren en hem er op de helft zelfs vol overheen te smurfen. Al doende leert men!
Na een lange nachtrust zijn we vandaag gaan oefenen met de crampons. Best gek in combinatie met de plastic schoenen. Gletsjer in de buurt van basecamp opgelopen en dat ging best prima. Lekker pasta gegeten daarna. Nu rusten, dit blog schrijven en tas in pakken. Dan een laatste nacht voor het los gaat.
Het programma voor de komende dagen (compleet zonder bereik tot terug in basecamp!)
- 21-12: naar kamp 1
- 22-12: naar kamp 2
- 23-12: naar kamp 3
- 24-12: naar de top en terug naar kamp 3
- 25-12: naar basecamp
- 26-12: naar penitientes
- 27-12: naar mendoza.
Zoals bekend kan er hier en daar een dagje ingelast worden.
Kusjes van de smurfen.
Van Penitentes naar Basecamp
Woensdag 15 december
Na ons laatste nachtje in de beschaafde wereld (als in: een lekker bedje, een wc waar je op kunt zitten en uberhaupt een douche tot je beschikking= zijn we vanochtend eindelijk aan de grote tocht begonnen. We hebben zelfs eerst nog redelijk uit kunnen slapen, mar rond half 11 vanochtend lieten we Penitentes, het nr 1 ski resort in d Argentijnse Andes met ook echt after ski bars, tohe cht achter ons.
Het was een krappe 8 km rijden naar de ingang van he park, waar de permits (klaarblijkelijk) werden gecheckt en we begonnen met de hike richting kamp nr 1: Confluencia.
Hier nu in kamp Confluencia aangekomen zitten we op 3400m. We hebben zo op de 1e dag redelijk rustig aangedaan en slechts ong 600m geklommen. Een tochtje van niet meer dan 3,5 uur en met slechts een kilo of 7 in de tas. Kortom, het stelde vandaag nog niet veel voor, maar toch kun je al wel merken dat je op hoogte zit. Veel drinken en rusten helpt in ieder geval goed en niemand voelt zch dan ook slecht. De sfeer in Confluencia is breedgemeten goed. De 1 leest wat, de ander zet nog een kop thee. Er wordt zelfs volleybal gespeeld.
Om 19.30 uur hebben we een medische check gehad bij de arts. Hierbij wordt gekeken naar zuurstofgehalte en bloeddruk. Bij Jeffrey en Iain was alle in orde, Timo heeft te hoge bloeddruk en moet morgenochtend voor een extra controle terugkomen.
Donderdag 16 december
Vandaag staat in het teken van acclimatiseren. Er zal worden gestegen naar 4200m en daarna weer woredn afgedaald naar Confluencia. Maar eerst moet Timo nog naar de checkup. Zijn bloeddruk is vandaag nog steeds te hoog en hij kan dan ook niet mee naar de 4200m. Hij krijgt pilletjes om zijn bloeddruk te verlagen en moet vandaag vooral chillen en nog een paar keer terugkomen bij de doc. Iain en Jeffrey zijn een beetje jaloers, omdat de doc een charmante Argentijnse is en er alles aan doet om ervoor te zorgen dat je het lekker warm hebt voordat ze je zuurstofgehalte en bloeddruk op gaat meten.
De acclimatisatietocht leidde ons 4 uur lang over leuke bergjes en door winderige valleien naar een briljant uitkijkpunt op de south face van de Aconcagua. Wij zullen ´m uiteindelijk via de north face beklimmen; over de zuidkant lopen alleen de echt mannelijke routes met veel touwen, sneeuw- en rotslawines. 1 van de gidsen antwoordde heel treffend toen we ´m vroegen of hij ook groepen via deze routes naar boven begeleidde: Nee natuurlijk niet, ik ben getrouwd en heb een kind...
Jeffrey kreeg op het hoogste punt wel weer een beetje last van de alom bekende kloppend hamer in ´t hoofd. Iain moest eerst 50x op en neer springen en z´n hoofd een heel Sabaton liedje lang op en neer bangen om ook en beetje druk in z´n hoofd te voelen.
Op de weg terug naar het kamp, in de helft van de tijd, kwamen we er achter dat onze Franse vrinden erg goed zijn in het afdalen; ondanks de losse stenen en het onstabiele grind liepen ze bijna allemaal full speed omlaag. Lekker belangrijk, het gaat uiteindelijk om de weg omhoog
Eenmaal terug in het kamp bleef het nog even doorbonken in Jeffrey´s hoofd, maar na het avondeten ging alles weer prima (acclimatisatie lijkt dus echt te werken, it´s amazing!). Timo´s zuurstofgehalte was inmiddels ook gestegen naar 88% en z´n bloeddruk gedaald naar 150/100, dus morgenochtend nog een laatste check en dan kan ie hoogstwaarschijnlijk mee naar Plaza de Mulas (basecamp).
Vrijdag 17 december
Vandaag van Confluencia naar plaza de Mulas. Een tocht van 8 uur door voornamelijk de upper horcones valley. Om 07.30 voor de laatste maal stuff meegegeven met de muildieren. 08.00 ontbijt. 09.00 vertrek. We voelen ons allemaal goed. Timo´s bloeddruk was prima met 140/90.
We kwamen al snel in de horcones valley en dat is een beste valley. Erg lang, ook langer dan hij lijkt, maar vooral erg winderig. We hebben getracht lekker achter anderen in de groep te lopen om kracht te sparen. Om het uur (ruim) een pauze van 5-20 minuutjes. na 6 uur was de valley klaar en kwam er een stijler stuk uitmondend in een behoorlijk stijl laatste stuk. Ging eigenlijk allemaal wel prima, hoewel we allemaal een beetje last krijgen van wat druk in het hoofd.
Aangekomen in het kamp een nuttige skill geleerd. Tent opzetten. Dit moeten we de komende tijd onder steeds barrere omstandigheden kunnen.Ging best goed en snel. Vooral wenksmurf vond het vele bukken bij dit karwei wel prettig (boom boom boom in his head). Daarna gegeten (vlees met vage groenten). En vervolgens lekker slapen. Dat lekker ging niet echt op bij Jeffrey want de boom-boom kaboutertjes deden hard hun best. Bij timo ging het slapen EN het lekker niet op. Iain sliep half-half.
Zaterdag 18 december
Allemaal (nog) iets beter opgestaan dan het was in de nacht. Ontbijt en dan naar de dokter. Iain eerst en de kryptonite is back! 96% zuurstof en de rest prima. Jeff had een wat laag zuurstofgehalte (76%), maar de longen waren schoon en dit zal de komende dag vast gaan herstellen (hoofdpijn is weg!!). Timo had 72% en voelt zich nog niet goed, maar ook hij heeft een dag vol met uberchillen.
Morgen naar kamp 1 op 4900 en terug naar basecamp. Daarna volgt er weer een blog.
We gaan het smurfen!!!! (Al is het best zwaar)
Basecamp
Veilig aangekomen in basecamp (plaza de mulas, 4300m). Onderweg wat kleine strubbelingen gehad, maar die zijn grotendeels overkomen. We zijn wat moe/hebben hoofdpijn en gaan dus eerst slapen. Morgen een uitgebreide update. Morgen is een rustdag, dan naar 4900m en terug, dan een rustdag en dan LOS!!
We hebben geen telefoonverbinding hier, dus zien alleen comments op dit blog.
Bedankt voor alle leuke comments.
Santi, saya kangen kamu.
Mia/Michel, goede reis naar Australie.
Ans, balen qua vakantie, maar geniet vande sneeuw in NL.
Miriam en Andre, fijne kerstvakantie.
Roger, knie, kuit en voet gaan goed!!
De smurfen!
Hyper, los!, controle, Iain af!
Ik voel me alleen. Ben bij het zien van al die mooie bergjes een beetje hyper geworden. Jeff heeft me verboden om zo'n klein bergje vandaag op te lopen. Heb ze vervolgens op onze best ok 3-persoons kamer getrakteerd op een compilatie van mijn iphone (hazes, within temptation, sabaton, eiffel65 (blue!!!!), clouseau). Vervolgens beetje slap geouwehoerd.
Ze zijn nu echter klaar met me. Ik mag geen pilletjes meer slikken, en moet rustig een verslag gaan schrijven zodat wenksmurf en kleine smurf kunnen slapen.
Goed dan, het verslag.......
Met de reeds genoemde vertraging vertrokken uit mendoza. Na bijna 2 uur rijden gestopt bij een best ok restaurant. Enorme steak gegeten (de wannabe vegatarier had hem ruim als eerste op). Ondertussen beetje de draak gestoken met onze franse vrienden. Een fransman is wel ok, thomas. Maar die is dan ook geen 50 en woont in londen.
Na weer 1.5 uur rijden aangekomen in plaza del incas (penitentes). Tassen opgedeeld in a) partygear voor mendoza dat hier blijft, b) gear voor plaza de mulas naar de top, c) gear voor confluencia naar plaza de mulas, d) gear voor op onze rug morgen.
Denk dat het laatste maar een kilo of acht is. Neem mee dat de hoogte nog goed te overzien is qua hoogte (2750 nu, mendoza was 750) en dat we normale schoenen kunnen dragen en de conclusie kan niet anders zijn dan dat het morgen een walk in the park wordt.
Zometeen eten, potje poker en slapen.
Ik voel me 80% max (verkouden en licht ziekjes) maar smurf hem er wel overheen (hyper, hyper!!!!!!)
San, aku cinta kamu banjak sekali
Iain